اگر بعد از تماشای سریال Black Mirror تصمیم گرفتید دوربین لپ‌تاپ‌ را با چسب و کاغذ بپوشانید، احتمالا در این تصمیم‌گیری تنها نیستید؛ چرا که هکرها در کمین و هر لحظه منتظرند از کوچک‌ترین حفره‌ی امنیتی وارد دستگاه شما شوند و آن را با انواع Malware آلوده کنند.
سیر تکاملی بدافزارها که گفته می‌شود با ظهور ویروس Brain روی فلاپی‌دیسک شروع شد، مجموعه‌ی بزرگی از تروجان‌ها، کرم‌ها، وایپرها، باج‌افزارها و دیگر نرم‌افزارهای مخربی را به دنیای تکنولوژی عرضه کرده که در بسیاری از موارد، زندگی افراد و سازمان‌ها را عملا فلج می‌کند.
انواع مختلف بد‌افزارهایی که برای کاربران اینترنت در دهه‌ی ۱۹۹۰ دردسر ایجاد کرد، از جمله پاک کردن داده‌ها، تخریب هارد دیسک دستگاه یا اذیت و آزار کاربر با نمایش پیام‌های مضحک یا پخش صدا، می‌توان حالا در وب‌سایت موزه‌ی بدافزار و در محیطی امن تماشا کرد.
شاید برخی از این بدافزارها حالا به نظر ساده برسد؛ اما فراموش نکنید همین‌ بدافزارهای ابتدایی بودند که اساس نسخه‌های پیشرفته‌تر‌ و خطرناک‌تر را پایه‌گذاری کردند. در این مقاله به بررسی انواع مختلف بدافزارها و سازوکار آن‌ها خواهیم پرداخت و در انتها روش‌های محافظت دربرابر آن‌ها را معرفی می‌کنیم.

 

بدافزار

بدافزار یا malware کوتاه‌شده‌ی عبارت «malicious software» به‌معنی نرم‌افزار مخرب است. بدافزار توسط مهاجمان سایبری با نیت دسترسی یا آسیب‌رسانی به کامپیوتر یا شبکه‌ی اینترنتی طراحی می‌شود و در اغلب موارد، قربانی حمله از وجود آن در سیستم خود بی‌خبر است. زمانی‌که بدافزار وارد کامپیوتر شود، بدون اجازه، دسترسی هکرها را به اطلاعات، دستگاه‌ها و سیستم‌ها ممکن می‌سازد.

Malware ابتدا به‌عنوان نوعی خرابکاری سایبری طراحی شد و هدف آن خراب کردن کامپیوتر، تغییر عکس پس‌زمینه یا دسترسی به اطلاعات شخصی بود؛ اما با گذر زمان، در دست مجرمان سایبری به ابزاری برای کسب درآمد ازطریق سرقت اطلاعات باارزش برای باج‌گیری از کسب‌وکارها، هک کردن رمز عبور برای دسترسی به حساب‌های بانکی یا سرقت هویت تبدیل شده است.
بدافزار در طول سال‌ها انواع مختلفی پیدا کرده است که در ادامه با آن‌ها و تاریخچه‌ی کوتاهی از اولین ویروس کامپیوتری آشنا می‌شویم.

 

اولین ویروس و کرم کامپیوتر

به اعتقاد عده‌ای،‌ اولین ویروس کامپیوتر، Creeper بود که اوایل دهه‌ی ۱۹۷۰، یعنی ده سال پیش از اینکه لئونارد آدلمن، دانشمند کامپیوتر آمریکایی، این بدافزارهای خبیث را «ویروس کامپیوتری» نام‌گذاری کند، خودش را نشان داد.

ویروس Creeper در سیستم عامل Tenex و در دوره‌ی پیش از تبدیل آرپانت (ARPANET) به اینترنت جهانی ظاهر شد و با انتقال از سیستمی به سیستم دیگر، این پیام را نمایش می‌داد:‌ «من کریپرم: اگر می‌توانی من را گیر بیانداز!» این ویروس وقتی دستگاه جدیدی برای آلوده کردن پیدا می‌کرد، از سیستم قبلی حذف می‌شد؛ چون قادر به آلوده کردن چندین دستگاه به‌طور هم‌زمان نبود.
کریپر فقط به قصد آزار و اذیت طراحی شده بود و کارکرد دیگری نداشت؛ اما اولین نرم‌افزاری بود که رفتاری مشابه بدافزار داشت. کمی بعد برای از بین ‌بردن کریپر، نرم‌افزار دیگری به نام ریپر (Reaper) طراحی شد.
از طرفی، برخی معتقدند عنوان اولین ویروس کامپیوتر باید به Brain تعلق بگیرد؛ چون برخلاف Creeper، می‌توانست بدون نیاز به پاک کردن خود از سیستم قبلی، تکثیر شود. بسیاری از بدافزارهای امروزی قابلیت خودتکثیری دارند.
اما اولین کرم کامپیوتر که در کانون توجه رسانه‌ها قرار گرفت، کرم موریس (Morris) بود که در سال ۱۹۸۸ توانست در همان ساعات اولیه اتصال به اینترنت که در آن زمان دست دانشگاهیان و مهندسان بود، هزاران کامپیوتر را آلوده کند و بخش عظیمی از اینترنت را از کار بیندازد. برآورد مالی بهره‌وری ازدست‌رفته به خاطر حمله‌ی کرم موریس چیزی حدود ۱۰۰ هزار تا ۱۰ میلیون دلار محاسبه شده بود.
البته کرم موریس هم مثل ویروس Brain و Creeper دقیقا در دسته‌بندی بدافزار قرار نمی‌گیرد؛ چون در واقع آزمایشی بود که از کنترل توسعه‌دهنده‌ی آن خارج شد و خسارتی که به بار آورد، هدفمند نبود.

این نرم‌افزار تلاش داشت اندازه‌ی اینترنت نوظهور را با انجام یک سری اسکن تخمین بزند؛ اما اشتباهاتی که در کد آن وجود داشت باعث اجرای غیر عامدانه‌ی حملات محروم‌سازی از سرویس (DoS) شد و سرعت برخی کامپیوترها را آنقدر پایین آورد که عملا غیر قابل استفاده شدند.
بعد از حمله‌ی کرم موریس، اتصال یکپارچه‌ی اینترنت تا چندین روز قطع بود تا از گسترش آن جلوگیری و تمام شبکه پاک‌سازی شود.

ویروس کامپیوتری (Computer Virus)

اغلب کاربران اینترنت و رسانه‌ها از کلمه‌ی «ویروس» برای اشاره به هر بدافزاری که در اخبار گزارش می‌شود، استفاده می‌کنند؛ درحالی‌که خوشبختانه اغلب بدافزارها، ویروس نیستند. ویروس کامپیوتری فایل‌های معتبر و قانونی میزبان را به‌گونه‌ای تغییر می‌دهد تا هر زمان که فایل آلوده اجرا شد، ویروس هم با آن اجرا شود.
ویروس کامپیوتری خالص دیگر این روزها رایج نیست و تنها ۱۰ درصد تمام بدافزارهای موجود را تشکیل می‌دهد. این اتفاق خوبی است؛ چون ویروس تنها بدافزاری است که باقی فایل‌ها را نیز آلوده می‌کند و به همین خاطر پاک کردن ویروس به‌تنهایی دشوار و تقریبا غیر ممکن است. حتی بهترین نرم‌افزارهای آنتی‌ویروس توان جدا کردن ویروس از سایر فایل‌ها را ندارند و در بیشتر موارد فایل‌های آلوده را قرنطینه یا کلا پاک می‌کنند.

 

کرم (Worm)

 

 

سابقه‌ی حضور کِرم‌ها در سیستم‌های کامپیوتری  از ویروس‌ها بیشتر است و به دوران بزرگ‌رایانه‌ها برمی‌گردد. کرم‌های کامپیوتری با ظهور ایمیل در اواخر دهه‌ی ۱۹۹۰ پا گرفتند و به مدت تقریبا ده سال کارشناسان امنیت کامپیوتر در محاصره‌ی کرم‌های مخربی بودند که به‌صورت فایل‌های پیوست در ایمیل فرستاده می‌شد. کافی بود کاربر ایمیلی آلوده به کرم را باز کند تا در مدتی کوتاه کل شرکت آلوده شود.
ویژگی متمایز کرم کامپیوتری قابلیت خودتکثیری آن است. برای مثال، کرم سرشناس Iloveyou تقریبا تمام کاربران ایمیل در دنیا را هدف قرار دارد، سیستم‌های گوشی را پر از پیام‌های جعلی کرد، شبکه‌های تلویزیونی را از کار انداخت و حتی در بعضی نقاط در کار روزنامه‌ها وقفه ایجاد کرد. کرم‌هایی نظیر SQL Slammer و MS Blaster هم جاپای کرم را در تاریخ امنیت کامپیوتر محکم کردند.
کرم‌ها به این خاطر نسبت به ویروس‌ها مخرب‌تر و دردسرسازترند که می‌توانند بدون نیاز به اقدامی از طرف کاربر تکثیر شوند. ویروس‌ها برای فعال شدن به کاربری نیاز دارند تا آن‌ها را همراه برنامه‌ی آلوده اجرا کند؛ اما کرم، فایل‌ها و برنامه‌های دیگر را به کار می‌گیرد تا اعمال شرورانه‌اش را انجام دهند. برای مثال کرم SQL Slammer از حفره‌ی امنیتی برطرف‌شده در مایکروسافت SQL استفاده کرد تا تقریبا تمام سرورهای SQL پچ‌نشده‌ی متصل به اینترنت را در ۱۰ دقیقه دچار سرریز بافر کند؛ رکوردی که تا امروز شکسته نشده است.

 

تروجان (Trojan)

 

یکی از رایج‌ترین انواع بدافزار، تروجان است که اغلب خود را به شکل ابزاری معتبر و کاربردی جا می‌زند تا کاربر را  وادار به نصب خود کند. تروجان از ویروس قدیمی‌تر است؛ اما بیشتر از هر بدافزار دیگری به کامپیوترهای کنونی آسیب زده.
اسم این Malware از داستان اسب تروآ گرفته شده است که در آن، یونانی‌های باستان داخل اسب چوبی غول‌پیکری که به‌عنوان هدیه به شهر تروآ داده شده بود، مخفی شدند و زمانی‌که اسب وارد شهر شد، یونانی‌ها از آن بیرون آمدند و شهر را تصاحب کردند. بدافزار تروجان کارکرد مشابهی دارد؛ به این صورت که مخفیانه و در قالب ابزاری کاربردی مانند به‌روزرسانی یا دانلود فلش وارد سیستم می‌شود و به محض ورود، حمله‌ را آغاز می‌کند.
تروجان برای دسترسی پیدا کردن به اطلاعات سیستم باید توسط کاربر اجرا شود. این بدافزار اغلب ازطریق ایمیل یا بازدید از وب‌سایت‌های آلوده به سیستم منتقل می‌شود. رایج‌ترین نوع تروجان به‌طور طعنه‌آمیزی خود را به‌صورت برنامه‌ی آنتی‌ویروس نشان می‌دهد و به‌صورت پیام پاپ‌آپ ادعا می‌کند کامپیوتر شما به ویروس آلوده شده است و برای پاک کردن آن باید این «نرم‌افزار» را نصب کنید. کاربران هم فریب آن را می‌خوردند و با نصب بدافزار، تروجان را مانند خون‌آشامی که برای ورود به خانه‌ی قربانی نیاز به دعوت شدن دارد، به کامپیوتر خود دعوت می‌کنند.
تروجان بسته به قابلیت‌هایش می‌تواند به همه‌ی اطلاعات روی سیستم دسترسی داشته باشد؛ از جمله اطلاعات ورود به اکانت و رمز عبور،‌ اسکرین‌شات‌ها، اطلاعات مربوط به سیستم، جزییات حساب‌های بانکی و بسیاری موارد دیگر؛ بعد از دسترسی، تروجان این اطلاعات را جمع‌آوری می‌کند و برای هکر می‌فرستد. گاهی تروجان به هکرها اجازه می‌دهد اطلاعات را تغییر بدهند یا برنامه‌ی ضد بدافزار سیستم را خاموش کنند.
به دو دلیل مقابله با تروجان دشوار است:
۱- نوشتن تروجان آسان است و هر ماه میلیون‌ها نسخه از آن ساخته می‌شود.
۲- تروجان با فریب کاربر گسترش می‌یابد؛ به همین خاطر نمی‌توان با بسته‌های امنیتی یا فایروال یا روش‌های سنتی جلوی آن‌ها را گرفت.

 

جاسوس‌افزار (Spyware)

 

کار جاسوس‌افزار از اسمش پیدا است؛ جاسوسی کردن و سرک کشیدن به کامپیوتر و دستگاه‌های دیگران. جاسوس‌افزار به سابقه‌ی مرورگر شما، اپلیکیشن‌هایی که استفاده می‌کنید یا پیام‌هایی که می‌فرستید، دسترسی دارد. جاسوس‌افزار می‌تواند به‌صورت تروجان یا روش‌های دیگر دانلود و وارد دستگاه شود.

برای مثال نوار ابزاری که برای مرورگر خود دانلود می‌کنید، ممکن است حاوی جاسوس‌افزاری باشد که فعالیت‌های شما را در اینترنت مشاهده می‌کند؛ یا تبلیغات مخرب ممکن است کد جاسوس‌افزار را ازطریق دانلود ناخواسته و به‌طور مخفیانه به کامپیوتر شما منتقل کنند.
در برخی موارد، نوعی از جاسوس‌افزار به‌عنوان نرم‌افزاری با هدف کنترل استفاده از اینترنت کودک به والدین فروخته می‌شود و به گونه‌ای طراحی شده است تا نرم‌افزارهای امنیتی و آنتی‌ویروس آن را نادیده بگیرند. از طرفی، برخی شرکت‌ها از جاسوس‌افزار برای نظارت مخفیانه بر کارمندان خود استفاده می‌کنند.
جاسوس‌افزارها اغلب به‌آسانی قابل حذف‌اند؛ چون برخلاف بدافزارهای دیگر، قصد و غرض مخرب و شرورانه‌ای ندارند؛ کافی است فایل اجرایی جاسوس‌افزار را پیدا کنید و جلوی اجرا شدن آن را بگیرید.
نیت جاسوس‌افزار به بدی دیگر بدافزارها، از جمله تروجان با دسترسی از راه دور نیست؛ اما هردو از روشی مشابه برای ورود به سیستم استفاده می‌کنند. در نتیجه، وجود جاسوس‌افزار در سیستم زنگ خطری است برای کاربر که سیستم او ضعفی دارد و باید قبل از مواجهه با تهدیدات جدی‌تر، برطرف شود.

 

باج‌افزار (Ransomware)

 

اکثر بدافزارها ترجیح می‌دهند تا جای ممکن از دید کاربر مخفی بمانند تا بتوانند اطلاعات بیشتری را دور از چشم او سرقت کنند. اما باج‌افزار به خاطر ماهیت خاص خود معمولا برعکس عمل می‌کند.
باج‌افزار اغلب ازطریق فایل پیوست یا لینکی در ایمیل‌های فیشینگ وارد سیستم می‌شود، آن را آلوده می‌کند و با رمزگذاری داده‌های کاربر یا بیرون انداختن او از سیستم، از او باج می‌خواهد؛ و برای اینکه به کاربر دسترسی دوباره به سیستم یا اطلاعات قفل شده‌اش را بدهد، از او می‌خواهد ازطریق بیت‌کوین یا رمزارزهای دیگر، مبلغی به حساب هکر واریز کند.
شاید این روش به نظر ساده بیاید و با خودتان بگویید هیچ کس فریب آن را نخواهد خورد؛ اما واقعیت این است که این روش واقعا مؤثر است و به‌دفعات، فعالیت شرکت‌ها، بیمارستان‌ها، ادارات پلیس و حتی کل شهر را با مشکل جدی روبه‌رو کرده. تنها در سال ۲۰۱۶، مجرمان سایبری بیش از یک میلیارد دلار ازطریق حملات باج‌افزار به جیب زدند. طبق گزارش یوروپل، حملات باج‌افزاری، بسیاری از تهدیدات سایبری جهان را در سال ۲۰۱۷ زیر سایه خود برده بودند.
اکثر باج‌افزارها مانند تروجان ازطریق نوعی مهندسی اجتماعی و دستکاری روانشناختی کاربر گسترش پیدا می‌کنند. بعد از اجرا شدن، اکثرا در چند دقیقه‌ی اول فایل‌های کاربر را پیدا و رمزگذاری می‌کنند؛ اگرچه تعدادی هم ممکن است از تکنیک انتظار استفاده کنند و با چند ساعت تماشای کاربر، برآورد کنند چقدر می‌توانند از او اخاذی کنند یا اگر بکاپی از فایل‌ها وجود دارد، آن‌ها را هم پاک یا رمزگذاری کنند.
مثل هر نوع بدافزار دیگری، می‌توان از حمله‌ی باج‌افزار جلوگیری کرد؛ اما به محض اجرا شدن، اگر بکاپ خوبی از فایل‌ها وجود نداشته باشد، به‌سختی می‌توان آسیب وارد‎‌شده به سیستم را برطرف کرد. طبق مطالعات، حدود یک‌چهارم قربانیان مبلغ باج را به هکر پرداخت می‌کنند و از این تعداد، ۳۰ درصد نمی‌توانند حتی بعد از پرداخت باج به فایل‌های رمزگذاری‌شده‌ی خود دسترسی داشته باشند. باز کردن قفل فایل‌های رمزگذاری‌شده، اگر ممکن باشد، به ابزارهای خاص و مقدار قابل توجهی خوش‌اقبالی نیاز دارد. برای در امان ماندن از حمله‌ی باج‌افزار، بهترین توصیه این است از تمام فایل‌های مهم و حیاتی خود به‌صورت آفلاین بکاپ تهیه کنید. البته اگر نابغه‌ای مثل الیوت آلدرسونِ سریال Mr. Robot بخواهد این حمله را سازمان‌دهی کند، تقریبا هیچ امیدی به در امان ماندن فایل‌های بکاپ‌تان نیست.

 

وایپر (Wiper)

وایپر هدفی ساده دارد: پاک کردن تمام اطلاعات کامپیوتر یا شبکه‌ی مدنظر. فرایند پاک کردن اطلاعات از روی سیستم ممکن است بعد از اینکه اطلاعات استخراج و به مکان دیگری منتقل شد، توسط مهاجمان صورت بگیرد یا ممکن است تنها با هدف از بین ‌بردن کل اطلاعات بدون هیچ بکاپی انجام شود.
نمونه‌هایی از بدافزار وایپر در حمله به شرکت‌های نفت و انرژی و سرقت اطلاعات و سپس پاک کردن این اطلاعات از روی سیستم به کار رفته است. برخی از این وایپرها تنها به پاک کردن اطلاعات بسنده نمی‌کنند و کل هارد حاوی این اطلاعات را رمزگذاری و غیر قابل استفاده می‌کنند.
یکی از معروف‌ترین حملات وایپر، باج‌افزار پتیا (Petya) بود که بانک‌های مرکزی، فرودگاه‌های بین‌المللی و حتی نیروگاه‌های اتمی در دنیا را هدف قرار داد. ابتدا تصور می‌شد نیت پتیا باج‌خواهی است؛ اما محققان متوجه شدند قربانیان این حمله هیچ راهی برای دسترسی به اطلاعات خود با پرداخت باج نداشتند و اینکه هدف پتیا از ابتدا نابودی بدون بازگشت اطلاعات بوده است.

 

آگهی‌افزار (Adware)

هدف غایی اغلب مجرمان سایبری کسب درآمد است و برای برخی از آن‌ها، استفاده از آگهی‌افزار روش خوب و کم‌دردسری برای این کار است. آگهی‌افزار دقیقا همان کاری که از اسمش برمی‌آید، انجام می‌دهد و طوری طراحی شده است تا تبلیغات را به کاربر تحمیل کند. در برخی موارد تنها راه خلاصی از شر این تبلیغات مزاحم، کلیک کردن روی آن‌ها است و هر کلیک هم برای مجرم سایبری، درآمدزایی می‌کند.
در بیشتر موارد، آگهی‌افزارها کاری به اطلاعات قربانی ندارند و آسیبی به دستگاه وارد نمی‌کنند. فقط بی‌‎نهایت آزاردهنده هستند و کاربر را مجبور می‌کنند مرتب روی پنجره‌های پاپ‌آپ کلیک کند تا آن‌ها را ببندد. بااین‌حال، اگر این اتفاق روی گوشی موبایل بیفتد، باعث کاهش سریع شارژ باتری می‌شود. یا با اشغال کل صفحه‌ی نمایش، استفاده از گوشی را عملا غیر ممکن می‌کند.

 

بات‌نت (Botnet) 

در حمله‌ی بات‌نت (مخفف robot network)، مجرمان سایبری به کمک بدافزار کنترل شبکه‌ای از دستگاه‌های متصل به اینترنت را به دست می‌گیرند. با صدور دستور به کامپیوترهای آلوده و تحت کنترل (شبیه دسته‌ای از زامبی‌ها!)، اقدام به حملات هماهنگ‌شده در مقیاس بزرگ، از جمله حملات DDoS می‌کنند. طی آن ترافیک زیادی به سمت وب‌سایت یا سرویس قربانی هدایت و باعث آفلاین شدن آن می‌شود.
از دیگر حملات رایجی که به کمک بات‌نت انجام می‌شود می‌توان به ارسال هرزنامه در سطح بسیار گسترده، سرقت داده‌های مالی و در مقیاس‌های کوچک‌تر، هدف‌های مشخصی از جمله شبکه‌ی اینترنتی دانشگاه برای آفلاین کردن سرورها، اشاره کرد.

بات‌نت‌ها طوری طراحی می‌شوند تا کاربر کاملا از فعالیت آن‌ها و کنترل دستگاه خود بی‌خبر بماند. هرچه دستگاه‌های بیشتری به اینترنت وصل می‌شوند، قربانیان بیشتری مورد حملات بات‌نت‌ها قرار می‌گیرند. بات‌نت معروف Mirai که اواخر سال ۲۰۱۶ سرعت خدمات اینترنتی در آمریکا را به‌شدت کاهش داد،‌ تا حدی وابسته به دستگاه‌های مبتنی بر اینترنت اشیا بود. به خاطر امنیت پایین و نبود ابزاری برای از بین ‌بردن Malware ، به‌راحتی به شبکه‌ی تحت کنترل این بات‌نت متصل شدند

راه‌های محافظت دربرابر بدافزارها

 

 

برخی از ابتدایی‌ترین روش‌های امنیت سایبری می‌تواند کمک زیادی به حفاظت سیستم‌ها و کاربران دربرابر حملات بدافزاری بکند. برای مثال، اطمینان از بهروز بودن نرم‌افزارها و سیستم عامل به محض انتشار بسته‌های به‌روزرسانی و امنیتی، کاربران را دربرابر بسیاری از حملات سایبری محافظت می‌کند.
یکی از دلایلی که سرویس سلامت همگانی انگلیس به آن شدت مورد آسیب باج‌افزار WannaCry قرار گرفته بود، این بود که بخش‌های زیادی از سیستم‌، هفته‌ها بعد از عرضه‌ی بسته‌های امنیتی، هنوز به‌روزرسانی نشده بودند.

شاید به‌روزرسانی و نصب بسته‌های امنیتی مخصوصا در مورد شبکه‌ی بزرگی از سیستم‌های متصل، کار وقت‌گیری باشد. اما ثابت شده است با همین اقدام می‌توان از بسیاری از حملات Malware ها و تبعات بعضا جبران‌ناپذیر آن‌ها جلوگیری کرد.
نصب نرم‌افزارهای امنیت سایبری می‌تواند در این زمینه کمک کند. بسیاری از این نرم‌افزارها به‌طور مرتب مکانیزم تشخیص و مقابله با Malware های جدید را به‌روزرسانی می‌کنند تا برای هر تهدید احتمالی آمادگی لازم را داشته باشند.
کاربران نیز باید در خصوص امنیت سایبری، گشت‌و‌گذار امن در اینترنت و خطرات ایمیل‌های فیشینگ آموزش ببینند. همچنین نسبت به کلیک و دانلود لینک‌های مشکوک، محتاطانه‌تر رفتار کنند. اگر کاربران سطح آگاهی‌ خود را در خصوص امنیت سایبری بالا ببرند، بسیاری از حملات بدافزاری در رسیدن به اهداف‌شان ناموفق خواهد بود.

 

منبع:

Zoomit